De trein
In de categorie: Persoonlijk.
Gister was ik in het bos voor mijn wekelijkse ontmoeting met een boom. Niet zomaar een boom, maar een boom die mij roept om tegenaan te gaan zitten. En als ik daar dan zit, om gewoon een beetje te mijmeren en met nieuwe ogen te kijken naar wat daar voor me ligt.
De spoorrails,
En wat daar lag was een kaarsrechte, glimmende spoorrails, netjes afgebakend achter een hekwerk en voorzien van een ondergrond van keurige grijze steentjes.
en het zandpad
Maar aan mijn kant van het hek, met mijn rug tegen de boom, zag ik een zandpad dat langs het hekwerk meanderde, terwijl het was bezaaid met takjes en dennenappels. De zachte grond zag eruit alsof er duizenden blote voeten overheen hadden gelopen. Het was een vriendelijk pad, uitnodigend en helemaal overgaand in de natuur eromheen.
En ineens vond ik die spoorrails zo kil en afstotelijk, zo onverschillig en hard. Wat deed dat ding daar? Er was geen enkele verbinding met de omgeving, alleen maar een rails van ergens naar ergens anders. En, om de 15 minuten een trein die daar als een doorklievend mes overheen schoot.
FOMO en wat dat kost
Als je mijn boeken en nieuwsbreiven leest of webinars volgt, weet je vast wel dat ik het leven vooral vanuit een spiritueel perspectief bekijk, en het levenspad van mijn Ziel bewandel in plaats van een aangelegde spoorbaan volg. Maar toch kon ik ineens die trekkracht voelen, van die trein die door raast naar een spannend einddoel. Ik voelde ook een lichte FOMO (Fear Of Missing Out) als ik die trein voorbij zou laten gaan en lekker met mijn blote voetjes op het zandpad zou blijven lopen.
Ken je dat? Die wens om ‘het’ mee te maken? Wat dat dan ook precies is? Of heb jij daar nooit last van, dat je denkt dat het straks komt, dat moment van vervulling? Die verleiding voelde ik dus ineens, terwijl ik me in die opwindende treinreis verplaatste. En ja, toen voelde ik natuurlijk ook de prijs die ik daar op dit moment voor zou moeten betalen: niet alleen een ticket, maar ook een mondkapje, ‘sociaal’ afstand houden, wellicht een test, of zelfs een vaccinatiepaspoort, alleen maar om me in die sneltrein naar een belofte te kunnen verplaatsen. Naar het moment waarop alles (weer) beter wordt.
En ineens zag ik weer die knap geconstrueerde, maar ook krankzinnige toestand, waarin we achter een wortel aan rennen. Een wortel die we natuurlijk nooit werkelijk zullen proeven, want dan zijn we alweer op weg naar het volgende doel aan het einde van de volgende spoorrails.
De hertjes
En toen zag ik de hertjes. Ze verschenen heel vredig aan de andere kant van het hek aan de andere kant van de rails. En niet alleen zag ik de hertjes, ik. hoorde ook de kraaien, ik zag ineens de bomen en de manier waarop ze daar allemaal, in hun grote variatie, gewoon met elkaar aan het samenleven zijn. En ik voelde het ineens in al mijn vezels “alles waarnaar die belofte mij verleidt, is allemaal allang hier. We baden erin, we zijn er deel van.”
De Corona-ingreep
Dit is beslist geen aanklacht tegen treinen. Het is natuurlijk symbolisch bedoeld en ik vind het fascinerend hoe we ons allemaal meer of minder bewust zijn geworden van de noodzaak te vertragen en eens goed om ons heen te kijken waar ben ik eigenlijk en waar wilde ik ook alweer heen?
Het is dat onze vriend Corona de trein waarin we als samenleving naar een crash denderden heeft gestopt. Sommigen proberen hem nog op gang te krijgen, anderen boemelen nog wat voort en sommige anderen zitten net als ik ineens van onder een boom naar de trein te kijken. Hoe zullen we ons leven nu eens vorm gaan geven?
Co-creëren met de natuur
Zijn wij mensen ons al volledig bewust van onze superkrachten? Weten we al hoe we onze creatieve droomvermogens bewust kunnen gebruiken en onze levensenergie op een gezonde manier laten stromen?
We zijn het aan het leren, met vallen en opstaan en ik zie het terug bij bijna al mijn vrienden, buurtgenoten, cliënten en studenten. We leren onszelf en elkaar kennen in onze naakte waarheid en daarmee ook in onze kracht. En dat is een ontroerend proces.
Nieuwe Aarde Life Stream met de Whizzard Kaarten
Ik zie ons in de toekomst steeds meer gaan co-creëren met de natuur en niet meer er dwars doorheen denderen. Het Whizzard Project is een uitnodiging om te ontdekken hoe we dat kunnen doen door ons af te stemmen op de energetische blauwdrukken van de schepping.
Ben je ook benieuwd hoe dat voor jou kan werken, schrijf je dan in voor mijn maandelijkse nieuwsbrief. Ieder maand schrijf ik een blog over wat er op dat moment in mijn werkelijkheid verschijnt en hoe ik zie dat dit met onze collectieve ervaring is verbonden. Ook vind je iedere maand een uitnodiging om mee te doen aan de Nieuwe Aarde Life Stream van die maand.
Graag til ik ons perspectief uit boven de bestaande verhalen, die zich al eeuwenlang herhalen. Wanneer we vanuit dat hogere perspctief gaan kijken, realiseren we ons dat wij echt impact hebben met onze gedachten en emoties. In deze maandelijkse Nieuwe Aarde Life Streams verbinden we onze superkrachten met elkaar en met de Levensstroom van de Nieuwe Aarde. En dat met groot gemak en veel plezier. Voel je welkom!
Over Wilka Zelders
Wat ik grotendeels miste in het reguliere onderwijs en op het werk was een bewustwording van de impact van verschillende ‘staten van bewustzijn’. Hoe die verschillende bewustzijnstoestanden te bereiken, hoe ze te versterken en daaruit te creëren is dan ook de focus van mijn eigen werk geworden. In een notendop leer ik je hoe je aanwezig kunt zijn in de alledaagse wereld en tegelijkertijd in overeenstemming kunt zijn met je eigen innerlijke wereld.
1 reactie
Ellen Lindhout
Ha Wilka,
Wat een leuke podcast over ‘De Liefde van je leven’, ook ik werd er blij van.
En wat een mooie website. Heb wel iets gezien waar ik over wil nadenken voor als ik mag slagen, dan wil ik iets moois aan de wand.