• Menu
  • Community

    Gepubliceerd op: 19 juni 2025.
    In de categorie: Persoonlijk, Voorouders.

    Zolang ik me kan herinneren heb ik een verlangen gehad om in ‘community’ te leven. Een manier van samenleven die in onze individualistische Westerse wereld zo goed als verloren is geraakt.

    Ik probeerde van alles, maar ik ontdekte ook iedere keer dat we een concept moesten volgen, een idee, een oprichter of zelfs een guru. Nu sta ik voor de uitdaging dat ‘het’ er is, maar ook nog niet is…..

    Community is… aangaan op een gedeeld verlangen

    Sinds 2023 woon ik in mijn nieuwe ecohuis in een wijk met allemaal unieke, duurzaam gebouwde huizen, bewoond door allemaal unieke, duurzaam bewuste mensen. Ons Olstergaard is een ‘natuurinclusieve’ wijk en volgens sommigen in Olst, is dit een ‘onkruidwijk’. Wat deels klopt, want wij noemen dat planten, ipv onkruid. En alle planten zijn welkom, ook al moet je de boel wel beheren en dat is best een klus. 

    Nog elke avond, tijdens mijn loopje door de wijk, moet ik in mijn velletje knijpen, want ik kan het nauwelijks geloven dat ik ben terecht gekomen in mijn droom! Want niet alleen is iedere bewoner hier omdat ze een gedeeld verlangen hadden om natuurinclusief te bouwen en wonen, we blijken ook heel veel samen te (willen) doen. Zonder dat dit op het bordje ‘te koop’ stond, zijn we een community geworden.

    Community is…. samen doen

    Als je een droom wilt realiseren, zal je daar ook energie in moeten steken, focus moeten houden, risico’s durven nemen, doorzettingsvermogen moeten hebben. kunnen incasseren, kunnen vallen en weer opstaan. Zo zijn we hier terecht gekomen. Je zou dus kunnen zeggen dat iedereen hier een combinatie in zich heeft van dromen en doen. Sommige mensen zijn ultiem praktisch en sommigen hebben geleerd voor de praktische zaken hulp te vragen.

    In een community is dat dus bijna vanzelfsprekend, dat niet iedereen hetzelfde is. En dat je kennis, vaardigheden, overvloed en aandacht met elkaar deelt. Zo vroeg ik laatst of ik een grondboor kon lenen, en binnen een uur had ik wel 12 grondboren tot mijn beschikking! En als iemand teveel oogst uit de eigen tuin heeft om zelf op te eten, komt dat in een oogstkastje, dat dan weer door twee buren in elkaar is getimmerd en door een ander van een leuk bord voorzien. Niemand die dit van bovenaf regelt. Het is de natuur van mensen om samen te werken.

    Community is… zorgdragen voor jezelf, elkaar en het grotere geheel

    Dit aspect is iets minder vanzelfsprekend en ook niet iedereen is hier even bewust mee bezig. Maar juist omdat het niet vanzelfsprekend is, en omdat we zo zijn opgegroeid in een wereld waarin we vooral hebben geleerd te denken in ‘tekort’, ons eigen belang te verdedigen en te bewaken, en de vingers te wijzen naar elkaar om ‘fouten’ op te lossen, heeft dit aspect eigenlijk extra aandacht nodig.

    En dit is natuurlijk tevens het lastige, want opgroeien in zo’n wereld van ‘overleven’ brengt heel veel overlevingssystemen met zich mee. Persoonlijke en collectieve. En dat allemaal om de pijn, het verdriet, de angst en de verwarring die bij die afgescheidenheid hoort, niet te hoeven voelen. Maar in een community ben je onherroepelijk met elkaar verbonden, zelfs als je angst, pijn, woede, of verdriet hebt, en dit word ook gevoeld. Net zoals we plezier, saamhorigheid, opwinding, vreugde en trots met elkaar delen. Bewust of onbewust, merken we dat de energiefrequentie omlaag of omhoog gaat.

    Jouw welzijn en het welzijn van het geheel zijn onlosmakelijk deel van elkaar. Dat is altijd al zo, maar in een community kan je dat meer bewust voelen. En in het ideale geval is er altijd wel iemand die het oppikt en de inspiratie voelt iets toe te voegen wat ons allemaal uplift. Daarop leren vertrouwen, creëert vanzelf meer vertrouwen. Maar vanzelfsprekend is dat in onze tijd toch nog niet helemaal, vind je niet?

    Community is… Manlijk en vrouwlijk in balans

    Als we willen dat een community blijft bloeien en leven blijft voortbrengen en (in ons geval) ook nog eens bijdraagt aan het welzijn van het grotere geheel, dan moeten de leden uit de community ook voorbij hun eigen reactieve overlevingspatronen kunnen stappen. En, zoals je natuurlijk heel goed herkent, daarin zijn we allemaal op een andere plek van gemak en ongemak.

    Om als mens, en dus al community van mensen, naar buiten te kunnen keren, is het wezenlijk. om ook naar binnen te kunnen keren. Om te voelen, ‘hey, wat doet deze opmerking, dit gedrag, nu met mij” en dan te durven denken “oh, hoe kan ik daar zorg voor dragen zonder de ander te willen aanpassen aan mijn behoefte?” En daarmee naar buiten komen. 

    In de traditie van mijn sjamanistische pad zeggen we dan “Everything is born from the feminine receptive, creative, and sparked by the masculine active, conceptive. And nothing shall be done to harm the children.” Het vrouwelijke aspect in dit geval, betekent niets anders dan te ontvangen hoe iets je raakt en vervolgens te voelen waar je wilt dat het heengaat (dat noemen we dan verlangen). Het mannelijke aspect nodigt uit om te bedenken hoe daar te komen en vervolgens daarnaar te handelen. Het resultaat van die afstemming – het kind – is wat er tot leven komt, de eb en vloed van het leven in community.

    Terug naar de community van bewoners van deze planeet

    Het grappige (of verdrietige) is natuurlijk dat de natuur en de Aarde allang in community leven met elkaar. Wij mensen zijn ergens onderweg vergeten dat wij daar zelf ook deel van uit maken. Ons gevoel van superioriteit is geheel misplaatst en heeft het geheel in grote spanning gebracht. Ik ben zelf op zoek naar hoe ik die inherente verbinding weer kan herstellen en beleven. Niet als een concept (dat is gemakkelijk), maar als dagelijks werkelijkheid. 

    Gelukkig heb ik wel al wat tools verzameld op mijn pad, waarbij ik veel heb geleerd van leraren uit diverse oorspronkelijke culturen. En inmiddels ook weer van mijn eigen voorouders. Maar het proces gaat door. Daarom zoek ik weer naar de verbinding met het ritme van de Aarde. Naast mijn reis door het sjamanistische medicijnwiel, volg ik daarbij ook de momenten van wat onze Keltische en Germaans voorouders ‘het Wiel van het Jaar’ noemden. Je snapt al dat dit uiteindelijk op hetzelfde neerkomt. 

    Gaia’s Grooves

    En zo zijn er altijd weer die vier vragen: “Wie ben ik? Waar kom ik vandaan? Waarom ben ik hier? En waar ga ik heen?”

    Wil je met mij mee onderzoeken en herinneren? Dan vind je het misschien leuk om naar mijn podcasts te luisteren: Gaia’s Grooves. In deze tijd van de zomerzonnewende gaat het over de bijen, die totaal in eenheidsbewuste community leven.

    En wil je het iets persoonlijker maken, schrijf je dan in voor de online cursus Gaia’s Grooves, waarin we de energie van alle elementen met elkaar gaan combineren. Ik hoop je daar te ontmoeten.

    Over Wilka Zelders

    Wat ik grotendeels miste in het reguliere onderwijs en op het werk was een bewustwording van de impact van verschillende ‘staten van bewustzijn’. Hoe die verschillende bewustzijnstoestanden te bereiken, hoe ze te versterken en daaruit te creëren is dan ook de focus van mijn eigen werk geworden. In een notendop leer ik je hoe je aanwezig kunt zijn in de alledaagse wereld en tegelijkertijd in overeenstemming kunt zijn met je eigen innerlijke wereld.

    Laat de eerste reactie achter